A post in Dutch, about one of the key works of Louis Paul Boon, a Flemish author born in 1912. He died in 1979, days before he was to receive the Nobel Prize for literature.
Menuet – Minuet in English – is an existential work about just three characters: a doubting, socially awkward man, his wife, and their young, cynical maid. Boon embeds their story in a stream of authentic newspaper clippings about accidents, murder and the like.
It has been translated into English, French, German, Swedish, Hungarian, Polish, Danish and Italian. You could do worse than hunt down a translation: Menuet packs a lot of punch for its short length: only 101 pages, but it manages to confront its readers with their own outlook on life.
Next post will be in English again – probably a review of Perhaps the Stars, the final book of the absolutely brilliant Terra Ignota series by Ada Palmer.
Menuet wordt algemeen als een van de belangrijkste romans van Louis Paul Boon beschouwd, en hijzelf rekende het ook bij zijn beste werk. Niet slecht voor een boekje van 101 bladzijden dat naar eigen zeggen op 2 à 3 weken werd geschreven, in juni 1954.
Het boek gaat over een arbeider in een vrieskelder en de moeilijke verhouding tot zijn echtgenote en het jonge meisje dat bij hen mee het huishouden doet. Boon doet in 3 hoofdstukken hun relaas: eerst een hoofdstuk dat de man vertelt, daarna worden min of meer dezelfde gebeurtenissen verhaald door het meisje, en als laatste krijgen we het perspectief van de vrouw.
Boven de tekst – of eronder, in sommige drukken – is een strook van 8 regels opgenomen waarin allerlei krantenartikels worden samengevat. De artikels zijn volgens Boon authentiek – hij verzamelde ze gedurende een jaar – en berichten over ongelukken, moord en andere miserie. Een “modderstroom van faits-divers” zegt de achterflap, een stroom “die zich met de diepste ondertoon [van de romantekst mengt], zodat de subjectiviteit van de persoonlijke ellende [wordt opgenomen] in de algemene tragiek van de menselijke samenleving.” De roman zelf houdt het qua toon en proza trouwens heel wat luchtiger dan dat stukje flaptekst uit 1967.
Weighing a pig doesn't fatten it. 