ROCK & ROLL MET FRIEDA VINDEVOGEL – J.M.H. Berckmans (1991)

Next post will be about my reread of the Foundation trilogy by Isaac Asimov.

In the meantime, a post in Dutch, again about cult writer Jean-Marie Berckmans, who died in 2008 – after a lifelong struggle with a bipolar disorder, anxiety and addiction. I met him a few times in 2006, and also read his final book back then. After I found another book of his on a flea market in 2016, I started collecting his oeuvre. I’m slowly working my way through it.

This review is about his 4th book, “Rock & Roll with Frieda Vindevogel”. Frieda Vindevogel was a pseudonym for his psychiatrist.

---

Voor een introductie in J.M.H. Berckmans: onderaan vind je links.

 

De achterflap van Rock & Roll met Frieda Vindevogel verraadt dat dit een compagnon is van Café De Raaf nog steeds gesloten, Berckmans’ vorige boek: beide hebben dezelfde foto en dezelfde lay-out. De biografie van Chris Ceustermans bevestigt ook dat de meeste verhalen in dit werk al geschreven waren toen Café De Raaf in 1990 werd gepubliceerd. Dat boek was dan weer verwant met Vergeet niet wat de zevenslaper zei, zijn tweede debuut. Ik schreef al in mijn recensie van Café De Raaf dat je Berckmans’ werk misschien wel in 3 periodes zou kunnen opdelen, en dat wordt voorlopig door mijn lectuur van Vindevogel bevestigd.

Frieda Vindevogel is een pseudoniem voor Frieda Matthys, een psychiater die Berckmans een tijd heeft behandeld. Prof. Dr. Matthys is gespecialiseerd in verslavingen en nog steeds actief. Meer biografische achtergrond vind je in die twee vorige recensies, hier zal ik inzoomen op wat Vindevogel te bieden heeft.

CAFÉ DE RAAF NOG STEEDS GESLOTEN – J.M.H. Berckmans (1990)

A post in Dutch, again about cult writer Jean-Marie Berckmans, who died in 2008 – after a lifelong struggle with manic-depression, anxiety and addiction. His books are OOP and hard to find. I’m slowly working my way through his oeuvre.

This review is about his 3rd book. The title translates as “The Raven Bar Is Still Closed”. The bar really existed and was situated in the Lange Lozannastraat in Antwerp, Belgium. A commemorative plaque was put on the building’s facade in 2018.

Next post will be in English again – probably on Flow My Tears, The Policeman Said by PKD.

---

Ik heb reeds over Berckmans geschreven, en indien je niet vertrouwd bent met wie hij was kan je best eerst wat ik eerder schreef lezen – links vind je onderaan.

Café De Raaf nog steeds gesloten werd vrij snel na zijn 2e debuut Vergeet niet wat de zevenslaper zei gepubliceerd, en zowel vormelijk als thematisch sluit het naadloos aan bij die bundel. Een aantal van de verhalen in Café De Raaf dateren trouwens al van voor Zevenslaper, en heel de bundel was zo goed als klaar in het voorjaar van 1990. Alles wat ik over Zevenslaper schreef geldt dus eigenlijk ook voor dit werk, en ik vermoed ook dat het veelal zal gelden voor Rock & roll met Frieda Vindevogel uit 1991, waarvan een aantal verhalen ook al langer aan het rijpen waren.

VERGEET NIET WAT DE ZEVENSLAPER ZEI – J.M.H. Berckmans (1989)

A post in Dutch, about Antwerp author Jean-Marie Berckmans, who died in 2008 – after a lifelong struggle with manic-depression, anxiety and addiction. I’m slowly working my way through his oeuvre.

This review is about his 2nd debut – he disappeared for years from the literary stage after his 1977 debut. The title is a Dutch translation of “Remember what the dormouse said”.

Next post will be in English again – on the excellent Perihelion Summer, a 2019 title by Hard SF giant Greg Egan.

---

Voor een introductie in J.M.H. Berckmans: zie de linkjes onderaan.

De zevenslaper is een relmuis: relmuizen slapen 7 maanden per jaar. Het is meer bepaald de relmuis uit het nummer White Rabbit van Jefferson Airplane – waarin Grace Slick er ons op het einde aan herinnert dat die muis “feed your head” zei. Jean-Marie Berckmans was verslingerd aan muziek, maar in zijn 2e debuut uit 1989 is het veelal toch wat minder swingend & free dan in zijn latere werk.

TAXI NAAR DE BOERHAAVESTRAAT – J.M.H. Berckmans (1995)

Ik lees al jaren amper nog Nederlandstalige literatuur, vaak helemaal niks. Vorig jaar alleen Jagers In De Sneeuw, de fantastische debuutbundel van Eric Spinoy, uit 1986. Die had ik op een rommelmarkt in de Markgravelei in Antwerpen gevonden. Hetzelfde kraampje had ook Taxi Naar De Boerhaavestraat van JMH Berckmans. Het werk van Berckmans is moeilijk te vinden – alleen zijn laatste boek Ge Kunt Geen Twintig Zijn Op Suikerheuvel (2006) is nog relatief vlot verkrijgbaar, en 4 Laatste Verhalen – in 2009 postuum uitgegeven. Een vijftal andere titels zijn tegenwoordig wel verkrijgbaar als e-book, zelfs op bol.com: vooruitgang.

De Boerhaavestraat ligt in de Seefhoek, en op nummer 20 is er De Wilg, een sociaal centrum van het Antwerpse OCMW. De Wilg begeleidt onder andere mensen met een psychiatrische problematiek die elders geen opname kunnen betalen. Het is genoegzaam geweten dat Berckmans in 1977, 24, zelfmoord heeft proberen te plegen. Berckmans had na de eerste kandidatuur Germaanse – grote onderscheiding trouwens – een zware depressie gekregen, gevolgd door een manisch avontuur als succesvol schoenenverkoper in Italië, om dan terecht te komen in wat heel zijn leven lang een sukkelstraat zou blijven. Taxi Naar… is een bundel uit 1995 met 9 stukken, zo’n 10 tot 30 bladzijden lang.

Ik heb eens een avond en een nacht met Jean-Marie Henri Berckmans doorgebracht, op 18 november 2006, in jeugdhuis Zigzag in Merksplas, waar we een literaire avond hadden georganiseerd. Ik had er gedichten voorgelezen uit een ongepubliceerde bundel, en Berckmans zou er ook voorlezen. Daar is weinig van gekomen, zoals je hier al kon lezen. Geen twee jaar later was hij dood, gestorven omdat hij weinig at en enkel dronk.